نه ساله شده بودم. مادرم نماز خواندن را یادم داد. ماه رمضان آن سال روزه گرفتم، روزهای اول برایم خیلی سخت بود، اما روزه گرفتن را دوست داشتم. با چه ذوق و شوقی سحرها بیدار می شدم، سحری می خوردم و روزه می گرفتم. بعد از ماه رمضان پدرم من را برد بقالی و گفت: «آمده ام برای دخترم جایزه بخرم. آخر قدم نه ساله شده و تمام روزه هایش را گرفته.»

زمانی که نه سالم بود؛ پسرعموی پدرم یک چادر سفید که گل های ریز و قشنگ صورتی داشت از لا به لای پارچه های ته مغازه بیرون آورد و به پدرم داد. پدرم چادر را باز کرد و روی سرم انداخت. چادر درست اندازه ام بود. از خوشحالی می خواستم پرواز کنم. پدرم خندید و گفت: «قدم جان! از امروز باید جلوی نامحرم چادر سرت کنی، باشد باباجان.»

منبع:کتاب دختر شینا (ص18و19)