#حجاب
بهترین گزینه حجاب اسلامی در عصر حاضر که در قرآن و سیره زنان اهل بیت علیهم السلام،؛ به ویژه فاطمه زهرا (س) ریشه دارد، چادر است. چادر، بیش از هر لباس حجم بدن را می پوشاند و بزرگواری و فروتنی زن را در برابر احکام اسلام و ارزش های اخلاقی آشکار می سازد. چادر، بیشترین بار فرهنگی حیا و عفاف را با خود به همراه دارد و بیش از هر پوششی دست رد بر سینه نامحرم می زند. در حالی که پوشش هایی مانند مانتو این ویژگی را به صورت کامل ندارد، زیرا وقار و معنویتی که در چادر مخصوصاً چادر مشکی هست در مانتو نیست. چادر مشکی، نگاه شکن است.
در بین رنگ ها، رنگ های تیره و مشکی، در تأمین حجاب حداکثری بانوان در بیرون از منزل، مؤثر هستند. علاوه بر این، رنگ مشکی پوشاننده رنگ های دیگر است و زیر آن، هر لباس رنگی دیگری را که باشد، می پوشاند. (پرنیان، ص 72)

#حجاب
حجاب برای زن، به معنای ذلّت نیست؛ بلکه به معنای عصمت و حفظ زن است و نه فقط عصمت و حفظ زن، بلکه عصمت و حفاظت زن و مرد هر دو است. حجاب به معنای چادر نیست، امّا چادر در نزد ما ایرانی ها که زنهای ما از قدیم داشتند بهترین نوع حجاب است.

#حجاب
«بی نظیر بوتو» نخست وزیر سابق پاکستان، از مادری شیعه و ایرانی به دنیا آمده بود. وی در آخرین سفر خود به ایران به محضر رهبر معظم انقلاب هم رسید. آقای کاشانی از اعضای دفتر رهبر معظم انقلاب می گوید خانم «بی نظیر بوتو» که خدمت آقا آمده بود، ما چادری برای ایشان تهیه کردیم و او چادر به سر به خدمت آقا رسید. آقا از همان اول در مقام نصیحت برآمدند و گفتند: دخترم، تو فرزند اسلام هستی، تو فرزند امیرالمؤمنین، تو فرزند اهل بیتی، تو فرزند قرآنی، تو مسلمانی، تو شیعه ای.
همین طور آقا ادامه دادند و کاری کردند که بوتو شروع به گریه کرد و با صورتی اشکبار گفت: آقا یک خواهش دارم و آن اینکه روز قیامت مرا شفاعت کنید.
آقا بلافاصله گفتند: شفاعت مخصوص محمد و آل محمد است. بهترین شفاعت در دنیا این است که شما مشی و مرامتان را با اهل بیت (ع) هماهنگ کنید از زی خودتان که مسلمانید دست برندارید و از لباس دین خارج نشوید. (هفته نامه صبح صادق)

#حجاب
در زمان طاغوت زنی از کشور ترکیه (که در فسق و فساد بنام بود) برای اجرای یک نمایش به فرودگاه مهرآباد تهران وارد شد. جمعیت فراوانی به استقبال وی آمده بودند. یک روز که برای او برنامه ی گردش می گذارند، همین طور که در خیابانهای تهران می گشت، زنی را با چادر می بیند و می گوید این زن چرا این طوری است. می گویند این خانم چادر به سر دارد. می گوید: می خواهم با او صحبت کنم. پیاده می شود و به آن زن می گوید: این چیه روی سرت انداختی؟ پاسخ می دهد: حجاب من است. می گوید: آیا می شود یک دقیقه به من بدهی تا به سرم بیندازم؟ پاسخ می دهد: من که نمی توانم چادرم را در انظار عمومی از سرم بردارم. این جا نمی شود. می گوید: کجا می توانم این چادر را به سر کنم؟ پاسخ می دهد: جای برویم که در دید نامحرم نباشیم. به جای مخصوصی می روند و خانم ایرانی چادرش را به آن زن می دهد که به برهنگی و فساد مشهور بود.
چادر را بر سر می اندازد و می گوید: عکس من را بیندازید. تنها لحظه ای که در زندگی احساس آرامش کردم همین لحظه بود که در چادر بودم. عکس این خانم را با چادر در تمام مجلات زنِ زمان طاغوت منتشر کردند. (پرسمان حجاب، حسین مهدی زاده، ص 114

#حجاب
زن مانند مرد یک انسان است و باید از نظر انسانی رشد و تکامل یابد.
کسی که با نمایش زیبایی خود و گزینش پوششی ویژه در اندیشه جلب نظر دیگران به سر می برد، در حقیقت می خواهد با تکیه بر جذابیت های ظاهری خویش و نه اصالت ها و ارزش های متعالی خود، جایی در جامعه بیابد. در واقع او از این طریق اعلام می دارد، آنچه برایش اصل و اهمیت دارد، «زن بودن» اوست نه انسانیت و اندیشه و لیاقت و کارایی اش.
چنین فردی قبل از همه، اسیر خویش است و به مغازه داری شبیه است که پیوسته در اندیشه تزیین ظاهر و تغییر دکور خود به سر می برد و فرصت پرداختن به آرزوهای بزرگتر را نمی یابد. (پرنیان، ص 33)