پاسخ: با توجه به اين مسئله که امامان معصوم -عليهم السلام - از عالم غيبت خبر دارند ودر مواقع نياز وضرورت مطالب وحقايقى را دريافت مى کنند، مى توان گفت که خداوند از اين طريق هنگامه ظهور را به مهدى موعود (عجل الله فرجه) الهام مى فرمايد: چنانکه امام صادق (عليه السلام) فرمود: (امامى از ما غايب مى شود، پس چون خداوند اراده کند که او را آشکار وظاهر گرداند، اثرى در دل وى پديد مى آيد، پس به اين گونه به امر پروردگار ظاهر مى گردد). (1)
علاوهبر اين؛ در روايتى از امام صادق (عليه السلام) آمده است: (خداوند، قبل از وفات پيغمبر (صلى الله عليه وآله وسلم) مکتوبى بر او نازل کرد وفرمود: اى محمد! اين است وصيت من به سوى نجيبان وبرگزيدگان از خاندانت. پيغمبر اکرم (صلى الله عليه وآله وسلم) گفت: اى جبرئيل! نجيبان چه کسانى هستند؟ فرمود: على بن ابيطالب واولادش عليهم السلام. بر آن مکتوب چند مهر از طلا بود، پيامبر اکرم (صلى الله عليه وآله وسلم) آن را به امير المؤمنين (عليه السلام) داد ودستور فرمود: که يک مهر آن را بگشايد وبه آنچه در آن است عمل کند، امير المؤمنين (عليه السلام) يک مهر را گشود وبه آن عمل کرد، سپس آن را به پسرش حسن (عليه السلام) داد، او هم يک مهر را گشود، وبه آن عمل کرد، و… وهمچنين امام موسى بن جعفر به امام بعد از خود مى دهد، وتا قيام حضرت مهدى (عليه السلام) اين چنين ادامه دارد). (2)
از اين جهت بعيد نيست که امام غايب (عجل الله فرجه) زمان وقت ظهور خويش را توسط اين وصيت مکتوبى که به عنوان دستور العمل نزد ايشان است مطلع شود. واى بسا از جانب پيامبر اکرم (صلى الله عليه وآله وسلم) وامامان معصوم عليهم السلام، علايمى را براى حضرتش معين کرده باشند وبا ظهور آن علايم، امام به وقت ظهورش آگاه شود. چنان که رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم) فرموده است: (هنگامى که موقع ظهور مهدى (عجل الله فرجه) شود، خداى تعالى، شمشير وپرچم او را به صدا درآورده ومى گويند: اى دوست خدا! به پا خيز ودشمنان خدا را به قتل برسان). (3)
پي نوشته ها :
(1) مهدى موعود، ترجمه ونگارش على دوانى، ص 262.
(2) اصول کافى مرحوم کلينى، ج 1، ص 280.
(3) بحار الانوار، علامه مجلسى، ج 52، ص 311.