علامه طباطبايي مي‌فرمودند: يک روز در مدرسه‌اي ايستاده بودم که مرحوم قاضي از آنجا عبور مي‌کردند، چون به من رسيد دست خود را روي شانه من گذاردند و گفتند: «اي فرزند! دنيا مي‌خواهي نماز شب بخوان؛ و آخرت مي‌خواهي نماز شب بخوان!
استاد علامه مي‌فرمودند: چون به نجف اشرف براي تحصيل مشرف شدم، از نقطه نظر قرابت و خويشاوندي و رحميت گاهگاهي به محضر مرحوم قاضي شرفياب مي‌شدم؛ تا يک روز در مدرسه‌اي ايستاده بودم که مرحوم قاضي از آنجا عبور مي‌کردند، چون به من رسيد دست خود را روي شانه من گذاردند و گفتند: «اي فرزند! دنيا مي‌خواهي نماز شب بخوان؛ و آخرت مي‌خواهي نماز شب بخوان!»
علامه طباطبايي مي‌فرمودند: اين سخن آن قدر در من اثر کرد که از آن به بعد تا زماني که به ايران مراجعت کردم پنج سال تمام در محضر مرحوم قاضي، روز و شب به سر مي‌بردم؛ و آني از ادراک فيض ايشان دريغ نمي‌کردم و از آن وقتي که به وطن مالوف بازگشتم، تا وقت رحلت استاد پيوسته روابط ما برقرار بود و مرحوم قاضي طبق روابط استاد و شاگردي دستوراتي مي‌دادند و مکاتبات از طرفين برقرار بود.

کتاب اسوه عارفان – ص 72