امام باقر (ع):
اِنَّ هذا الِلّسانَ مِفْتاحُ كُلِّ خَيْرٍ وَ شَرٍّ، فَيَنْبَغى لِلْمُؤْمِنِ اَنْ يَخْتِمَ عَلى لِسانِهِ كَما يَخـْتِمُ عَلى ذَهَبِهِ وَفِضَّـتِهِ؛ همانا این زبان، كلید هر خیر و شرّی است؛ پس سزاوار است كه مؤمن بر زبان خویش مُهر بزند، همان‌گونه كه بر طلا و نقره‌اش لاک و مُهر مى‌زند.
( ابن شعبه حرانی، تحف‌العقول، ص۲۹۸ )