باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا
جامۀ عید بپوشند، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست
نازم آن مُطربِ مجلس که بود قبله نما

صوفی و عارف از این بادیه دور افتادند
جام میْ گیر ز مُطرب، که روی سوی صفا

همه در عید به صحرا و گُلستان بروند
منِ سرمست ز میخانه کُنم رو به خُدا

عید نوروز مُبارک به غنی و دَرویش
یار دلدار! ز بُتخانه دری را بگشا

گر مرا ره به در پیر خرابات دهی
به سر و جان به سویش راه نوردم، نه به پا

سالها در صفِ ارباب عمائم بودم
تا به دلدار رسیدم، نکُنم باز خطا

( دیوان امام، ص۳۹ )