زنها چون در خارج و در تمدنهای دیگر اصلاً شخصیتی ندارند, خب شخصیتشان به این است که وکیل مجلس یا وزیر یا رئیس جمهور بشوند و خودشان را بکوبند و بزنند به در و دیوار تا به اینجا برسند که بگویند ما حقوقمان را گرفتیم! ما نیمی از اجتماع هستیم! ما عقب مانده بودیم! ما مظلوم بودیم! و اینجور چیزها.

 با اینکه آن مقامی که در اسلام برای زن تهیه شده که اگر یک زن بتواند ٢ تا دختر و ٢ تا پسر مثلاً در عمرش برای اجتماع مفید مسلمین تهیه بکند؛ این بالاترین خدمت است. و باید به این چیزها اهمیت بدهد. هم دانش خوبی داشته باشد و هم بچه ها را تربیت کند که مثلاً گُلش می شود آن بانوی اصفهانی که مدرِّس بود، بلكه مجتهد بود، همه كاره بود و تظاهراتی كه در مجالس برود كه نامحرم ها باشند و صحبت بكند، هيچ از اين ها از ايشان شنيده نشد!.

مرحوم علامه طباطبايی می فرمود: ما اصفهان رفتيم و با ايشان ملاقات كرديم؛ ” جليله ای بود! ” اين عبارتشان بود ” جليله ای بود “.

 خب وقتی در اسلام يك همچين شأن و مقامی برای زن هست, جای خالی برایش نمی ماند تا این بکوبد که حقش را بگیرد. ما چون همه اش خلأی برای آنها از فضائل درست کردیم, خب اینها می خواهند مثل زنهای مصر, مثل زنهای بیروت و … بشوند؛ می گویند: ما هم بشویم زنهای اروپا و به مقاماتی که آنها رسیده اند, برسیم!. این به خاطر دست خالی بودن آنهاست.
آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی حفظه الله