روزى یکى از منافقین به حضرت ابوالحسن، امام رضا(ع) عرضه داشت: بعضى از شیعیان و دوستان شما خمر(شراب مست کننده) مى‌‌نوشند؟!
امام(ع) فرمود: سپاس خداوند حکیم را، که آنها در هر حالتى که باشند، هدایت شده؛ و در اعتقادات صحیح خود ثابت و مستقیم مى‌‌باشند.
سپس یکى دیگر از همان منافقین که در مجلس حضور داشت، به امام(ع) گفت: بعضى از شیعیان و دوستان شما نبیذ مى‌‌نوشند؟!
حضرت فرمود: بعضى از اصحاب رسول الله(صلى الله علیه و آله) نیز چنین بودند.
منافق گفت: منظورم از نبیذ، آب عسل نیست؛ بلکه منظورم شراب مست کننده است.
ناگهان با شنیدن این سخن، عرق بر چهره مبارک حضرت ظاهر شد و فرمود: خداوند کریمتر از آن است که در قلب بنده مؤمن علاقه به خمر و محبّت ما اهل بیت رسالت را کنار هم قرار دهد و هرگز چنین نخواهد بود.
سپس حضرت لحظه‌‌اى سکوت نمود؛ و آنگاه اظهار داشت:
اگر کسى چنین کند؛ و نسبت به آن علاقه نداشته باشد و از کرده خویش پشیمان گردد و توبه نماید، در روز قیامت مواجه خواهد شد با پروردگارى مهربان و دلسوز، با پیغمبرى عطوف و دل رحم، با امام و رهبرى که کنار حوض کوثر مى‌‌باشد؛ و دیگر بزرگانى که براى شفاعت و نجات او آمده‌‌اند.
و لیکن تو و امثال تو در عذاب دردناک و سوزانِ برهوت گرفتار خواهید بود.
[… و چقدر سخت و دردناک است که امام(ع) بخاطر برخی گناهان و کارهای حرام شیعیان، مورد طعن و کنایه دشمنان شیعه قرار گیرد…!!!]
« بحارالانوار: ج 27، ص 314»