«کامل بن ابراهيم مدني مي‏گويد: مرا جمعي از مفوضه به خدمت امام حسن عسکري عليه‌السلام فرستادند که از آن حضرت پرسش‌هايي بنمايم، با خود انديشيدم که هنگامي که به خدمت امام عسکري عليه‌السلام رسيدم چه پرسش‌هايي بنمايم. به خدمت امام عليه‌السلام وارد شدم و کنار دربي نشسته بودم که پرده‏اي آويزان بود. بادي وزيد و پرده را کنار زد، کودک چهار ساله‏اي را ديدم که صورتش چون ماه شب چهارده بود. تا مرا ديد مرا چنين صدا کرد: «اي کامل بن ابراهيم»! موي بر بدنم راست شد و بدون اراده گفتم: لبيک اي مولاي من! فرمود: «آمده‏اي، از ولي خدا بپرسي که آيا جز کسي که به عقيده‏ي شما نباشد وارد بهشت نخواهد شد؟!» گفتم: آري، به خدا سوگند براي همين آمده‏ام. فرمود: «در اين صورت اهل بهشت بسيار کم خواهد بود، در صورتي که قومي به نام «حقيه» وارد بهشت مي‏شوند»! پرسيدم: آنها کيانند؟ فرمود: «آنها از روي محبتي که به حضرت علي (عليه‌السلام) دارند، به حق او سوگند ياد مي‏کنند، ولي به خوبي حق او را نشناخته‏اند و مقام والاي او را درک نکرده‏اند»! سپس فرمود: «و آمده‏اي از گفتار «مفوضه» بپرسي. به خدا سوگند آنها دروغ مي‏گويند. بلکه دل‌هاي ما ظرف‌هاي مشيّت حضرت احديّت است، هر گاه مشيّت الهي بر چيزي قرار بگيرد، ما نيز آن را اراده مي‏کنيم، چنانکه خداي تبارک و تعالي مي‏فرمايد: «آنها اراده نمي‏کنند، جز آنچه را که پروردگار عالميان آن را بخواهد». «آنگاه امام حسن عسکري عليه‌السلام به من فرمود: ديگر منتظر چه هستي؟ پرسش‌هايت را پاسخ گفت».

منبع:کمال الدين/ص499