وظایف دوران غیبت را به چند دسته می‌‌توان تقسیم کرد:

1 آنچه در روایات این باب، به صورت امر وارد گردیده، و به عنوان تکلیف شمرده شده است. مانند:
 «أکثروا الدعاء بتعجیل الفرج»[1]؛ «برای تعجیل فرج بسیار دعا کنید».
 «فتوقّعوا الفرج صباحاً و مساءً»[2]؛ «هر صبح و شام چشم انتظار فرج باشید».
«فلیعمل کلّ امرءٍ منکم بما یقرب به من محبّتنا»[3]؛ «هر یک از شما باید به آنچه که او را به مقام محبّت ما نزدیک می‌‌کند، عمل نماید».
2 آنچه در باب صفات شیعیان و منتظران، مورد تأکید اهل بیت(علیه‌‌السّلام) قرار گرفته است. مانند:
 «طوبی للصّابرین فی غیبته، طوبی للمقیمین فی محبّته»[4]. «خوشا به حال شکیبایان در غیبت او،‌ خوشا به حال دوستداران او».
 «المنتظرین لظهوره… الدعاه الی دین‌الله سرّاً و جهراً»[5]. «منتظران ظهور امام زمان(علیه‌‌السّلام) در پنهان و آشکار، مردم را به دین خدا دعوت می‌‌کنند».
3آنچه به طور منطقی با بررسی ابعاد غیبت و انتظار و ظهور،‌ به دست می‌‌آید. مانند:
 دفاع از آرمان‌های امام زمان در دوران غیبت.
 دشمن‌شناسی و مراقبت بر تحریف نشدن معنا و مسیر انتظار توسط دشمن.
 آماده سازی زمینه‌ ظهور.
تطبیق دادن خود و جامعه بر معیارهای ارائه شده نسبت به دوران پس از ظهور.
4 آنچه در تأسی به بزرگان و عالمان دینی در حدّ وظیفه باید مورد پیروی قرار گیرد. مانند:‌
 مواظبت بر اذکار و زیارت‌هایی خاصّ.
 مداومت بر انجام اعمال مستحبّی در جهت ایجاد قرب معنوی به امام زمان(علیه‌‌السّلام).

«[1] . کمال‌الدین، ج2، ص485. [2] . کمال‌الدین،‌ج2، ص337،ح10. [3] . احتجاج طبرسی،‌ج2،‌ص599. [4] . الزام الناصب،‌ ص18- ینابیع الموده ، ج3،‌ ص101. [5] . بحارالانوار، ج52، ص122.»