دعایی که بعداز نمازها در ماه مبارک خوانده می شود، از چنان اهمیتی برخوردار است که اگر شرح آن را بدانیم، موجب می شود که آن را با حضور قلب بیشتری بخوانیم.

دعاهای ماه مبارک بر اساس حقایق و روابط بین نفس انسان، بخش انسانی انسان با الله تنظیم شده است.

فهمی که باید از مهمانی خدا داشته باشیم، این است که بدانیم مورد شفقت و مهرورزی قرار گرفته ایم؛ خداوند از ما پذیرایی می کند؛ یک ماه به ما احترام گذاشته و هدایا و خوراک های معنوی خوبی برای ما در نظر گرفته است. اگر کسی در ماه مبارک به این فهم رسید، یعنی بخش انسانی او بخش زنده و فعالی شده است.

از جمله این دعاها، دعایی است که با 4 اسم از اسماء عظیم الهی شروع می شود. «یا علیُّ یا عَظیم یا غفورُ یا رَحیم». این اسم ها تصادفی انتخاب نشده اند، بلکه متناسب با حال و نیاز ما تنظیم شده اند که از بین 1000 اسم الهی، فقط با این 4 اسم خدا را صدا کنیم.

«َعلی» همان اسمی است که در سجده می گوییم: «سبحان ربی الاعلی و بحمده». در این اسم، با علوّ الهی خداوند کار داریم. «عظیم» همان اسمی است که در رکوع می گوییم: «سبحان ربی العظیم و بحمده» و دراین اسم، با عظمت الهی کار داریم.

ما با این 2 اسم، خدا را صدا می زنیم: «یا علی یا عظیم» و بعد می گوییم: «یا غفور یا رحیم». زیرا این 4 اسم تکلیف بقیه دعا را برای ما مشخص می کند. با این4 اسم، در می زنیم تا برای بقیه ی خواسته های ما دَرِ دعا به روی ما باز شود. نیازها و درخواست های حقیقی ما با این 4 اسم و براساس ساختار وجودی، مصلحت دنیا و آخرت ما تنظیم شده است.

در«یا غفور یا رحیم»، غفور یعنی ای کسی که همه گذشته ی ما را می آمرزد و معاصی ما را نادیده می گیرد و حساب ما را صفر می کند. ما در ماه مبارک به این احتیاج داریم که حساب مان صفر شود.