اول آن كه سستى نمى كند

دوم آن كه افسرده و دلتنگ نمى شود
وسوم آن كه از پروردگار خود شِكوه نمى كند
زيرا اگر سستى كند، حق را ضايع كرده
و اگر افسرده و دلتنگ باشد شكر نمى گذارد
و اگر از پروردگارش شكوه كند او را معصيت كرده است.

پيامبر مهربانی

علل الشرايع، ج2، ص498، ح1