خداوند به حضرت داوود(ع) وحی فرمود: ای داوود! هرکه دوستی را دوست بدارد، با او راست می گوید و هر که انس بگیرد با دوستی، قبول می کند قول او را و راضی می شود به افعال او و هر که وثوق پیدا کرد به دوستی، به او اعتماد می نماید و هر که شوق دیدار دوستی داشته باشد، جدیت می کند تا خود را به او برساند. ای داوود به ذاکرین خود جزای بی شمار می دهم و بهشت برای اطاعت کنندگان من است(زیرا عابد فقط مقصودش بهشت است) و وصال برای مشتاقان من است(زیرا مقصودشان فقط زیارت خداوند است) و همانا من اختصاص دارم به محبین(زیرا چیزی را نمی خواهند جز خدا).

و آن حضرت فرمود: بر هر قلبی از قلوب مردم شیطانی است؛ هر گاه آن قلب به یاد خدا باشد، شیطان از او دور می شود و هر گاه به یاد خدا نباشد، آن شیطان نزدیک می شود و او را وسوسه می کند و اغوا و گمراهش می کند.

« ارشاد القلوب، ج۱، ص۱۳۹و۱۴۰ - داستانهایی از یاد خدا، ص۱۰۰»