3. بوی خوش
در روابط انسان‌ها با یکدیگر و نیز در زندگی خانوادگی، بوی خوش، عامل فرح‌انگیز مهمی است؛ در مقابل، بوی بد، ناامیدکننده و سبب افسردگی است. رسول خدا آن قدر عطر و مواد خوش‌بوکننده، بر سر و صورت خود می‌زد که گاهی جلوه و براقی آن در موهای سرش دیده می‌شد. ایشان با مشک و عنبر، خود را خوش‌بو می‌ساخت.
امام صادق فرمود: «کان رسولُ اللهِ یُنفقُ علی الطیب اکثَرَ ما یُنفقُ علی الطعامِ؛ پیامبر خدا، بیش از آنچه برای خوراکی و طعام خرج کند، در راه خوش‌بویی، هزینه می‌کرد.»
هرگاه پیامبر از کوچه‌ای می‌گذشت، پس از عبورش، رهگذران از رایحۀ خوشِ برجای‌مانده، می‌دانستند که پیامبر( از این کوچه گذشته است.