ما فوق تخصص ساختن تبخیرگاه داریم، آب را در یکجا جمع کنیم تا بخار شود. در حالیکه این آبها باید توسط شبکه آبرسانی به مردم و کشاورزان برسد. آب را از سدها رها میکنند برای کشاورزی که شاید صد کیلومتر با آن فاصله داشته باشد. در این مسیر که آب به هر دلیلی هدر می رود، میگویند ۹۰% از آب شیرین مملکت در بخش کشاورزی صرف میشود.
این دروغ است.

الان هم که می بینید تبلیغات زیادی برای کمبود آب میکنند. امّا این یک جریان است که از دل آن این بیرون می آید که ما به خودکفایی کشاورزی نیاز نداریم.

سه بند عملیات روانی وجود دارد:

قدم اول به مردم می گویند ما آب نداریم. در صورتیکه بارندگی نسبت به سالهای دیگر خیلی بیشتر شده. به شدت در تلویزیون تبلیغ میکنند که با کمبود آب مواجه هستیم. سهم آب شرب از سدها نهایتاً ۴% است و به ما میگویند که در این ۴% صرفه جویی کن. لعنت خدا بر کسی که اسراف کند. در کنار دریا هم که باشی نباید یک قطره آب را اسراف کنی.

قدم اول که جا افتاد، قدم دوم این است که اطلاع رسانی میکنند که کشاورزی آب زیادی را به خود اختصاص میدهد و در مرحلهٔ سوم میدانید چه اتفاقی میافتد؟ خودت و رفاه خود را رقیب کشاورزی میبینی و به این نتیجه میرسی که ما نیاز به خودکفایی کشاورزی نداریم.

ما باید در تولید مواد غذایی اساسی مانند گندم، ذرت و شکر به خودکفایی برسیم زیرا نداشتن خودکفایی در این موارد خطرناک است.