افراد دیگر غیر از خداوند، یا لطفى ندارند یا لطفشان ناچیز و محدود است، یا لطف خود را به دیگران نمى‏ رسانند و یا با هزار منّت ذرّه‏ اى محبّت دارند و اگر لطفى كنند از بهره خودشان كم مى ‏شود. امّا خداوند:

لطفش بى نهایت است.
باب لطف او همیشه به روى همه باز است.
دعوت به ورود هم كرده است.
از ورود دیگران در مدار لطفش شاد مى‏ شود.
مردم را بدون هدیه و رشوه و با دست خالى مى ‏پذیرد.
 رابطه با او و بهره ‏گیرى از الطاف او نه زمان مى‏ خواهد نه زمین، نه واسطه مى ‏خواهد، نه رابطه و نه هیچ شرطى دیگر، فقط صداقت قلبى كافى است. صادقانه به لغزش خود اقرار كنیم و به درگاه او رو آوریم.