در دو مقطع حساس تاریخ اسلام،یکی بعد رحلت پیامبر(ص) و دیگری بعد شهادت اباعبدالله الحسین (ع) که اسلام بیش از حد غریب شده بود و طبق روایات فقط 3,4 نفر مؤمن حقیقی باقی مانده بود،در این دو مقطع حساس دو زن پرچمدار حفظ دین شدند.یکی فاطمه زهرا(س) و دیگری حضرت زینب (س).

این اتفاق تصادفی نیست و نشاندهنده این است که در شرایطی که از مردان جامعه براى بهسازی وضع جامعه،احیای دین و زنده کردن دلها برای دین کاری بر نمی آید،از زنان جامعه کارهای فراوانی بر خواهد آمد.

این دو مقطع نشان می دهد که زنها می توانند مسئولیتهای فرهنگی و فرهنگ سازانه ای را به دوش بگیرند که مردان هرگز نمی توانند این مسئولیت را ایفا کنند.چون خداوند متعال استعداد خاصی در جهت فرهنگ سازی ،در وجود بانوان محترم بودیعه قرار داده است.

اگر زنان مؤمن جامعه ما از این استعداد بهره ببرند،جامعه را به اعلی درجات می رساند.

این روزها درباره روابط کارمندان زن و مرد و اختلاط محیط کار زیاد بحث می شود. شاید کسی با خودش فکر کند که این مسأله واقعاً اینقدر مهم است که این همه درباره آن بحث شود؟؟ «تعدادی از کارمندان زن و مرد در یک محیط مشغول به فعالیت هستند و در بعضی مواقع هم با یکدیگر صحبتی، شوخی و خنده ای دارند؛ این چند دقیقه ای که فارغ از کار با یکدیگر مشغول صحبت هستند که مشکلی پیش نمی آید. انسان اگر خودش پاک باشد و به سمت گناه و فساد نرود هیچ کس نمی تواند او را مجبور به کاری کند. یا به دور از ادب اجتماعی و بی فرهنگی است که بخواهیم به بعضی از این احکام عمل کنیم».

در جواب افرادی که اینچنین فکر می کنند باید گفت که مسأله اصلی صِرف روابط زن و مرد و صحبت های آنها با هم نیست، مسأله اصلی عادی شدن این روابط هست که می تواند خطرات زیادی به دنبال داشته باشد.

وقتی زن و مردی در یکسال حداقل دویست روز در محل کار یکدیگر را ملاقات می کنند، دیدارها و ارتباط آنها با هم امری عادی و طبیعی می شود و ممکن است با عادی شدن روابط حریم میان آنها از بین رود، برخورد همکاران زن و مرد اغلب راحت و بدون دغدغه است و آنها حتی گاهی مسائل زندگی خود را برای یکدیگر مطرح می کنند: کارمند زنی که تا دیروز سلام کردن به همکار مرد برایش سخت بود، امروز به راحتی با او درد دل می کند و از او راهنمایی می خواهد.

از آنجا که همه انسانها از ایمان قوی و مستحکم برخوردار نیستند، لذا رعایت اصل حریم در روابط شان با نامحرمان از ضروریات است، چون اگر حدود و حریم شکسته شود یا کمرنگ گردد، حیا و عفاف افرادِ ضعیف النفس مخدوش شده و احتمال لغزش و خطا از سوی آنها افزایش پیدا می گند

خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید: «وَ إِمَّا یَنْزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّه هوَ السَّمیع الْعَلیم»؛ «و هر گاه وسوسه هایى از شیطان متوجّه تو گردد، از خدا پناه بخواه که او شنوده و داناست!» [فصلت، آیه 36]

بنابراین، بهترین کار این است که در آن لحظه به جای پناه بردن به شیطان و انجام گناه، به خدای متعال پناه برد و از او یاری بجوییم. البته برای این که بتوانید در آن لحظات بحرانی واقعا از خداوند یاری بجویید، لازم است که در زمان های دیگر هم مراقبت کنیم و اهل ذکر باشیم.

شیطان هیچ وقت دست بردار انسان نیست، پس باید همواره مراقب بود و با ذکر کثیر، دل و جان خود را به سوی بندگی خداوند سوق داد: «یا أَیّهَا الَّذینَ آمَنوا اذْکروا اللَّهَ ذِکْراً کَثیراً»؛ اى کسانى که ایمان آورده اید! خدا را بسیار یاد کنید.» [احزاب، آیه۴۱]

استغفارهایی هم که برای طول روز بیان شده انجام دهید. این استغفارها موجب می شود که هر روزه خود را شستشو دهید و اجازه ندهید که شیطان به شما نزدیک شود: (بعد از نماز صبح، صد بار بعد از نماز عصر، هفتاد بار قبل از خواب، صد بار) .افکار انسان ها مانند اتومبیلی است، که اگر کنترل نشود ممکن است به هر طرف برود، اما یک راننده ماهر می تواند آن را در یک مسیر صحیح به حرکت در آورده و به سر منزل مقصود برساند

از امام زمان علیه السلام نقل شده که خطاب به امام حسین علیه السلام فرمود:

اشهد انک… کنتَ ربیع الایتام (1)
گواهی می‌دهم که تو… بهار یتیمان بودی .
از دست دادن بستگان نزدیک پدیده ای تلخ است.اما از دست دادن پدر و مادر در سنین کودکی و نوجوانی،تلخ تر و رنج آورتر است،زیرا پیامدهای ناگواری همچون فقر مالی و عاطفی و احساس بی پناهی را به همراه دارد
تکریم یتیم،علاوه بر رسیدگی به نیازهای مالی ،ابعاد دیگری نیز دارد.رسول خدا(ص) در وصیتی به علی(ع) فرمود: یا علی ،هر کس به وسیله دارایی اش مخارج یتیمی را تأمین کند تا او خودکفا شود،بهشت بر او واجب می شود.هر کس دست نوازش بر سر یتیم بکشد خدا در مقابل هر موی سر او در روز قیامت به او روشنایی و نور می بخشد.امام حسین علیه السلام بسیار یتیم نواز بود و امور آنان را شخصاً تکفل می‌نمود و همانند پدرش امام علی علیه السلام امور آنان را سرپرستی می‌ کرد .امام علیه السلام، براستی برای یتیمان همانند رویش تازه‌ی بهار بود.

1.بحارالانوار، ج 101، ص328

در زمان حکومت امام مهدی(ع)، عدالت به مراکز قضایی نفوذ پیدا می کند و قضاوت در میان مردم از هر خطایی بدور هست. از جمله روایاتی که در این باره آمده، روایتی است که امام صادق(ع) شیوه قضاوت امام مهدی(ع) را به شیوه پیامبرانی مانند حضرت داوود(ع) که در تاریخ به قضاوت عادلانه مشهور هستند تشبیه می کند و می فرماید: زمانی که قائم آل محمد(ص) به پا خیزد، در میان مردم به حکم داوود قضاوت خواهد کرد. او به شاهد نیازی نخواهد داشت ، زیرا خدای تعالی امور را به او الهام می کند و او بر پایه دانش خود داوری می کند و هر قومی را به آنچه پنهان کرده اند، آگاه می سازد.( 1) در واقع، خداوند متعال ظرفيت و توانايی شناخت انسانهای ديگر را بطور كامل، فقط به افراد خاص و درمراتب خاصی مانند پيامبران و ائمه (ع) عطا نموده است و همه از اين توانايی بطور كامل برخوردار نمی باشند.
1.بحارالانوار، ج 52 ، ص 339