«كميل از على(عليه‏السلام) پرسيد: حقيقت چيست؟

حضرت فرمودند: تو به حقيقت چه كار دارى؟ البته كسى كه همراه على(عليه‏السلام) است و على را دارد همه چيز را دارد زيرا ايشان همه آنچه كه كميل بخواهد هستند.
كميل پرسيد: آيا من از اصحاب راز شما نيستم؟
حضرت فرمودند: بله هستى! ولى صبر كن! رشحات درياى علم من هنگامى كه به جوش آيد و لب ريز شود، بر تو تراوش خواهد كرد.
كميل دوباره اصرار نمود و گفت: كسى مانند شما، سائل را نااميد نمى‏ كند و انتظار دارم پاسخ مرا بدهيد.
حضرت فرمودند: حقيقت، مشاهده بى ‏حجاب أنوار جلال سلطان أحديّت است بدون اشاره به مظاهر جمال.
»
حقيقت، زمانى واضح و روشن مى‏ گردد كه شخص متوجه شود آنچه برايش پيش مى‏ آيد از جانب خداوند است.
رازقيّت، مالكيّت، علم و همه چيز را بايستى از ناحيه خداوند دانست و باطناً متوجه او بود. وقتى ايمان انسان زياد شد و هدف تنها خدا گرديد و تمام اهداف جزيى ديگر همچون اسم، مادّيّات، شهرت و دنيا كنار گذارده شد، آن گاه اگر خداوند بخواهد به تدريج خودش و فعلش را براى شخص ظاهر مى‏ نمايد و شخص متوجه مى ‏شود كه همه چيز به دست خداى تعالى است.
(برگرفته از شرح دعای صباح، از مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سیدعلی محمد دستغیب