عاجزترين مردم كسى است كه از دعا كردن عاجز باشد![1] و موفق كسى است كه دعايش با شرايط، يعنى به شرط توبه و صادقانه و حقيقى و مستمرّ باشد، و در صورت تأخير در اجابت نااميد نشود و دست از دعا و تضرع و التماس برندارد و مأيوس نشود؛ زيرا يأس از رحمت خدا و استجابت، از بلايى كه براى برطرف شدن دعا مى‌كند، بدتر است. از آيه شريفه: «فَلَوْلاَ إِذْ جَآءَهُم بَأْسُنَا تَضَرَّعُواْ وَلَـكِن قَسَتْ قُلُوبُهُمْ؛ پس اى‌كاش كه وقتى بلا و سختى ما به آنان مى‌آمد، تضرّع مى‌كردند، ليكن دل‌هاى آنان سخت گرديده است»[2] استفاده مى‌شود كه در مقابل تضرّع، قساوت قلب است!

در محضر آیت‌الله بهجت، ج٣، نکته۴۶٨

[1]. «أَعْجَزُ النّاسِ، مَنْ عَجَزَ عَنِ الدُّعاءِ»؛ وسائل‌الشيعة، ج٧، ص٢٧ و١۵١؛ بحارالانوار، ج٩٠، ص٢١٩، ٢٩۴، ٣٠٢.

[2]. انعام: ۴٣.