تردیدی نیست که ارتباط کلامی درست و مناسب، بيشترين تأثير را در ايجاد محبت دارد و اگر نادرست باشد، از مؤثرترين عوامل برای نفرت‌انگيزی است. بنابراین، هدف از بررسی ارتباط كلامی، به دست آوردن مطالبی است که عشق و علاقه را در خانواده افزايش می دهد.
صحبت از عشق و محبت در خانواده و راه‌های افزايش آن نيز، به اين دليل است که «عشق، قوای خفته را بيدار و نيروهای بسته و مهارشده را آزاد می کند… و الهام‌بخش و قهرمان‌ساز است… عشق نفس را تکميل، و استعدادات حيرت‌انگيز باطنی را ظاهر می سازد. از نظر قوای ادراکی، الهام‌بخش است و از نظر قوای احساسی، اراده و همت را تقويت می‌کند.»
اين محبت و عشق بايد دوام داشته باشد و بعد از سپری‌شدن دوران جوانی و از بين رفتن طراوت آن، کانون زندگی را باصفا نگه دارد. در اين حالت، ارتباط کلامی درست، بسيار مؤثر خواهد بود و بر عكس، اگر ارتباط كلامی بين اعضای خانواده كاهش يابد، پيامدهای زشتی را در پی دارد. به اعتقاد کارشناسان، اعضاى یک خانواده در شبانه روز باید ۲ تا ۳ ساعت با یکدیگر ارتباط كلامی و گفت‌وگو داشته باشند؛ در حالی که هم اکنون این میزان، بسیار کاهش پیدا کرده است. «کاهش گفت‌وگو و ارتباطات کلامی میان اعضای خانواده، به مرز هشدار رسیده و سلامت خانواده‌ها را تهدید می‌کند. نتایج یک پژوهش که در گروه آسیب‌شناسی اجتماعی در بنیاد علوم رفتاری انجام شده، نشان می‌دهد میزان هم‌کلامی والدین شاغل با فرزندان در روز، فقط ۴۹ دقیقه است! آنها به دلایلی همچون: گرفتاری‌های شغلی، مشکلات رفت‌وآمد یا تماشای تلویزیون، فقط حدود ۴۹ دقیقه در روز را با فرزندان خود سپری می‌کنند و هم‌کلام می‌شوند.»